Rzeczy, z których się nigdy nie wyrasta

#1.

Trądzik.

#2.

Heavy metal.

#3.

Kreskówki.

#4.

Jestem facetem i miałem 166,5 centymetrów wzrostu (to pół centymetra było dla mnie z jakiegoś powodu ważne). Teraz, w mojej siódmej dekadzie życia, życie i grawitacja zbiły mnie do 162 cm. Może 162,5 cm w dobry dzień, kiedy pełnia księżyca nieco ulży grawitacji.

#5.

Moja awersja do większości spotkań towarzyskich.

#6.

Gry komputerowe.

#7.

Moi rodzice myślą, że wyrosłem z ADHD, bo „dorośli tego nie mają”.

#8.

Miseczka A. Wyrzucam staniki sportowe dlatego, że się już rozpadły, a nie dlatego, że urosły mi cycki.

#9.

Na moje 10. urodziny, które były w klimacie Pokémonów, moi rodzice wyśmiewali mnie, mówiąc, że jak będę dorosły, to przestanę lubić Pokemony. Mam teraz 29 lat i wciąż je kocham.

#10.

Może to tylko ja, milenial, który nie chce dorastać, ale myślę, że koszule w kratę stały się ponadczasowe. Mieszkam blisko szkoły średniej i widzę tam dzieciaki, które też je noszą.

#11.

Klocki Lego. Nigdy z tego nie wyrosnę. Przynajmniej teraz mogę dzielić się tą pasją z moimi dziećmi.

#12.

Bałaganiarstwo. Myślałem, że wyrosnę na ogarniętego dorosłego.

#13.

Fobia społeczna. Z czasem robi się coraz silniejsza.

#14.

Zbieranie kamieni.

Uwielbiam kamienie. Ostatnio poszedłem na szlak i wróciłem z kieszeniami pełnymi kamieni i dwoma dużymi w dłoniach.

Mam 31 lat.

#15.

Gdy byłem w gimnazjum, starsza siostra powiedziała mi: „Jak pójdziesz do liceum, nie będziesz mógł robić rzeczy na ostatnią chwilę”.

Wciąż robiłem zadania domowe na ostatnią chwilę. Grubo po trzydziestce nadal wszystko odkładam na później.

#16.

Niechęć do posiadania dzieci.

Nigdy nie chciałam mieć dzieci. Wszyscy wokół mnie twierdzili, że zmienię zdanie lub pożałuję tej decyzji. Szczególnie gdy podwiązałam sobie jajowody. Z mężem jesteśmy teraz w średnim wieku i uważamy, że nieposiadanie dzieci było najlepszą decyzją, jaką kiedykolwiek podjęliśmy.

#17.

Strach przed wystąpieniami publicznymi.

„Ćwicz to!”, „Pozbędziesz się lęku z każdym kolejnym wyjściem na scenę!”, „Próbuj dalej, przezwyciężysz to!”.

Same świetne rady, a ja nadal mam cały zestaw – zimne poty, sraczka, drżący głos, drżące dłonie, duszności, wysokie tętno. Za każdym razem, gdy na studiach musiałem zrobić jakąś prezentację, po przyjściu do domu od razu padałem na łóżko. Drenuje mnie to fizycznie i emocjonalnie.

#18.

Nie wiem, co robię.