#1. Harold Lloyd w Jeszcze wyżej! (Safety Last! - 1923)

W czasie prac nad filmem jeszcze niewykonalne było postawienie sztucznego tła, więc postanowiono użyć triku z perspektywą. Scenografia była budowana w odniesieniu do filmowej wysokości, na której aktualnie znajdował się bohater filmu i postawiona na dachu okolicznego budynku. Gdy bohater wspinał się wyżej, kolejną część scenografii stawiano na wyższym budynku.

#2. Charlie Chaplin jeżdżący na wrotkach w Dzisiejszych czasach (Modern Times – 1936)

Doskonały przykład użycia techniki malowania na szkle. Część tła, będącego poza ingerencją aktorów, była malowana na szklanej tablicy. Później tablica ta była umieszczana pomiędzy scenografią główną (z aktorami) a kamerą. W ten sposób kamera od razu nagrywała kompletny obraz.

#3. Ruch oczu Coleen Moore w Elli Cinders (Ella Cinders – 1926)

Obie strony jej twarzy zostały nagrane oddzielnie przy wykorzystaniu wielokrotnej ekspozycji. Więcej na temat tej techniki możecie przeczytać tutaj. Najpierw połowę twarzy Coleen zakrywano kawałkiem pomalowanego na czarno szkła, następnie cofano taśmę i analogicznie postępowano z drugą połową twarzy. Kluczowe było natomiast to, żeby ani kamera, ani twarz aktorki nie zmieniały swojego położenia pomiędzy ujęciami.

#4. Mary Pickford całująca samą siebie w policzek w Małym Lordzie Fauntleroyu (Little Lord Fauntleroy - 1921)

„Sklonowanie” aktora w ujęciu nie było w sumie niczym nowym. Wcześniej niejednokrotnie zrobił to m.in. Georges Méliès przy wykorzystaniu podwójnej ekspozycji. Problem w tym, że przy wykorzystaniu tej techniki aktor nie mógł wejść w miejsce kadru nagranego uprzednio ujęcia, ponieważ psułoby to cały efekt. Aby uzyskać efekt aktorki całującej siebie w policzek, a więc niejako znajdującej się za nagranym wcześniej ujęciem, reżyser nie mógł użyć szklanej tablicy pomalowanej w całości na czarno (tak jak robiono to wcześniej). Potrzebował czegoś znacznie bardziej szczegółowego. Postanowiono więc namalować na szybie bardzo dokładną sylwetkę aktorki, a kamerę dodatkowo zabezpieczyć przed ruchem metalową ramą. Prawidłowe nagranie 3-sekundowego ujęcia zajęło ekipie 15 godzin.

#5. Douglas Fairbanks zjeżdżający na żaglu w Czarnym Piracie (The Black Pirate - 1926)

Laury za wykonanie tego słynnego ujęcia należą się bratu Fairbanksa – Robertowi, który był inżynierem. Zarówno żagiel, jak i kamery były ustawione pod kątem. Nóż Fairbanksa był zaś przymocowany do ukrytej przeciwwagi. Łopotanie żagla osiągnięto natomiast dzięki użyciu śmigieł samolotu.

# 6. Buster Keaton przejeżdża przez zniszczony most w Młodym Sherlocku (Sherlock Jr. - 1924)

Kolejny przykład wykorzystania podwójnej ekspozycji. Dolna część kadru (dokładnie na linii mostu) została zakryta czarnym tłem. Najpierw nagrano jak Keaton przejeżdża normalnie po moście (kiedy ten był jeszcze cały), a później rozebrano potrzebną część i nagrano ujęcie z ciężarówkami. Kluczowe było natomiast zgranie wszystkiego w czasie.

# 7. Jezus leczy trędowatych w Ben-Hurze (Ben-Hur - 1925)

Twórcą tej techniki jest słynny filmowiec Karl Struss. Efekt ten jest możliwy dzięki użyciu kolorowego filtra. Kiedy odpowiednio dostosuje się filtr, makijaż trędowatych kobiet nie jest widoczny. Następnie wystarczyło puścić ujęcie od tyłu. Tej samej techniki Struss użył kręcąc scenę przemiany w Dr. Jekyll i Mr. Hyde (1931).

A to tylko test odtwarzania playera który powstał z linku - https://img.joemonster.org/i/2017/01/jezus-uzdrawia.mp4